Lucrin ervaring
Bang voor Lucrin in combinatie met Livial? Lees dan eerst even mijn succesverhaal.
De bijsluiters van Lucrin en Livial beloven niet veel goeds. Maar bij mij is dat wel een heel ander verhaal. Ik ben nu 53, gebruik al vijf jaar Lucrin in combinatie met Livial en mag gelúkkig nog anderhalf door!
Als tienermeisje kampte ik met veel menstruatieklachten, hevige doorbraakbloedingen en zo ontzettend veel buikpijn. Diagnose: zware endometriose met als gevolg ernstige verklevingen. Doordat mijn baarmoeder verkleefde met mijn dikke darm: chronische diarree. Kinderen krijgen bleek niet mogelijk, ook niet via IVF. En toen kwamen er in de loop der jaren ook nog eens meer dan een elftal mét reservebank vleesbomen bij die maar bleven groeien. Medicatie: pil en pijnstillers, bleken geen oplossing, maar hielden de bloedingen tenminste een beetje onder controle. Opereren was door de verklevingen geen optie. Ik kon steeds minder werken en dreigde afgekeurd te worden. Gelukkig vond ik flexibel werk in de omgeving, maar het was passen en meten.
En toen ging het ineens écht niet meer en belandde ik letterlijk achter de geraniums. Het VU besloot daarom vijf jaar geleden toch te gaan opereren en in ieder geval mijn baarmoeder te verwijderen, met minstens het risico op een stoma. Ter voorbereiding, om met name de vleesbomen te laten slinken, kreeg ik drie maanden Lucrin zónder Livial. Dat was bepaald geen pretje. Ik had weliswaar bijna direct geen buikpijn én geen diarree meer, maar was nu weer letterlijk ziek van alle bijwerkingen. Na drie maanden bleken de vleesbomen met meer dan 35% geslonken te zijn. Van Dr. Huirne kreeg ik daarom naast de Lucrin ook Livial voorgeschreven om me aan te laten sterken voor de operatie. Al na één week voelde ik me sterker worden en dat bleef maar doorgaan. Ik had geen enkele bijwerking meer!
Na een maand kon ik alweer aan het werk en waren alle beperkingen waarmee ik bijna 30 jaar heb moeten leven verdwenen. Ik kon en kan het nog steeds niet geloven. Van een operatie is het nooit meer gekomen. Ik ben nu medicatief in de overgang (of er eigenlijk ná). Geen opvliegers, geen mood swings meer, geen pijn. Ik werk, maak prachtige reizen, sport, doe al het zware werk in de tuin zelf, ik lééf! De injecties pijnlijk en een belasting? Ik krijg ze gewoon door de huisartsassistente toegediend in mijn bilspier. Je voelt alleen een klein prikje. Botontkalking? Ik ben deze vijf jaar door het VU goed in de gaten gehouden door regelmatige botscans. Ook dat is in mijn geval geen probleem. Mijn botten zijn zoals ze moeten zijn voor een vrouw van mijn leeftijd. Ik slik wel preventief calcium met vitamine D en zorg voor voldoende beweging en calcium in mijn voeding. Maar zouden dat niet alle vrouwen van boven de 45 moeten doen?
Volgend jaar najaar ga ik stoppen om te zien of ik zelf biologisch de overgang al heb gehad. Dan ben ik ruim 54 en is die kans ook zeer groot. Ik sta daarachter maar zie er wel tegenop, want ik voel me nu zó verschrikkelijk goed.Terwijl ik dit verhaal schrijf, vliegen de emoties me om de oren. Wat ben ik bijna 30 jaar lang door een hel gegaan. Mijn man noemt me versie 2.0.
Niemand kan voor jou beslissen! Maar misschien dat mijn verhaal je helpt. Dr. Huirne heeft mijn telefoonnummer. Je mag het haar vragen als je me wil bellen. Succes met je beslissing en veel gezondheid gewenst.